کنترلی کردن درب ها با قفل های دیجیتالی

"... علی رغم اختراعات وحشتناک جنگ ، تلویزیون هنوز هم آخرین اختراع علم و تمدن بشری است ... تلویزیون نه تنها وسیله‌‌‌ای برای سرگرمی‌بلکه بیش از هر چیز یکی از حساس ترین ابزارهای ارتباطی است. برای اهداف آموزشی و هنری استفاده می‌شود.
علی رغم مشکلات فراوان در زندگی جدید برای انسان ، زمان چنان کوتاه به نظر می‌رسد که می‌توان گفت او دیگر قادر به پوشاندن همه چیز نیست و از جمله کارهای دیگر ، مجبور به انجام بسیاری از امور است. کارمندی که هنگام کار در کارخانه در حال تماشای فیلم است یا سخنان یک شخصیت علمی‌و اجتماعی را در اتاق خود می‌شنود و می‌بیند که یک باره چندین کار را انجام می‌دهد ، یک زن خانه دار که به او شیر می‌دهد دادن کودک و تهیه درس از این قاعده مستثنی نیست. سخنرانی یا کنفرانس مطبوعاتی ، از موارد مختلفی استفاده می‌کند. که اکنون با چنین کاربردهایی برای مردم کشورمان امکان پذیر است. .. "
اکنون ، شش دهه پس از ورود تلویزیون به ایران ، بیش از 50 کانال تلویزیونی داخلی و خارجی برنامه‌هایی را در ایران تولید کرده اند و در اقصی نقاط ایران در دسترس هستند. این به معنای افزایش شگفت آور کمی‌در تعداد کانال‌های تلویزیونی در ایران و رشد باورنکردنی برنامه‌های تلویزیونی و تلویزیونی در آن کشور است.
بنابراین ، می‌توان دریافت که این ساز جدید در ایران به خوبی پذیرفته شده است و مطبوعات آن را ابزاری برای جهش اجتماعی و فرهنگی و تقویت فرهنگ عمومی‌و دانش مردم در زمینه‌های مختلف می‌دانند. در ابتدا ، تلویزیون ایران کاملاً خصوصی و با بودجه تبلیغاتی اداره می‌شد. پس از یک سال فعالیت ، ایستگاه پخش تلویزیونی برنامه روزانه خود را در تهران به 5 ساعت افزایش داد و در سال 1340 فرستنده دیگری در نوامبر و تقویت کننده در اهواز ایجاد کرد.
در تاریخ 26 ژوئیه 1967 ، مجلس شورای ملی لایحه دولت برای ایجاد سازمان تلویزیون ملی ایران را که قبلاً توسط شورای ملی تصویب و توسط سنا اصلاح شده بود ، بررسی کرد.
سرانجام پس از تصویب برنامه کارمندان تلویزیون ملی ایران ، ایستگاه کوچکی تأسیس شد و پخش برنامه‌های آزمایشی با تجهیزات ساده از سال 1345 آغاز شد. توانایی‌های فنی تلویزیون در آن زمان محدود به یک استودیو ، سه دوربین و دو ضبط مغناطیسی بود. دو کیلووات با سیستم خط 525 بالای ساختمان هیلتون به همه دارندگان تلویزیون امکان استفاده از این سیستم را با سیستم‌های مختلف داد.
کمتر از دو سال از تأسیس تلویزیون ملی ، اولین مرکز شهر تلویزیون ملی ارومیه در 8 آگوست سال 1347 افتتاح شد و اندکی بعد کار در مجموعه تلویزیونی بندرعباس را آغاز کرد. به تدریج ، ایستگاه‌های تلویزیونی متناسب با وظایفی که سازمان دهندگان دولت به آنها محول می‌کردند ، در شهرهای مختلف شروع به کار می‌کردند و پیام‌های سیاسی ، فرهنگی و سرگرمی‌را به بخش وسیع تری از مردم منتقل می‌کردند.
اکنون ، شش دهه پس از ورود تلویزیون به ایران ، بیش از 50 کانال تلویزیونی داخلی و خارجی برنامه‌هایی را در ایران تولید کرده اند و در اقصی نقاط ایران در دسترس هستند. این به معنای افزایش اندک تعداد کانال‌های تلویزیونی در ایران و رشد باورنکردنی برنامه‌های تلویزیونی و تلویزیونی کشور است ، اما باید دید آیا با گسترش اندک برنامه‌های تلویزیون ایران ، کیفیت این برنامه‌ها بهبود می‌یابد یا خیر. آیا پیشرفت می‌کند؟